27 Juni
Ineens was het verschrikkelijk mis met me. Het
bloeden stopte om een uur of 8 ’s avonds niet meer, en de schrik sloeg me om
mijn hart. Wat nu?
En het werd maar heftiger en heftiger.
De huisarts gebeld. Die heeft geen dienst maar
hoe kom ik anders snel in een ziekenhuis voor een behandeling? Dat was mijn
enige gedachte. Via de huisarts in spoedgevallen van de huisartsenpost in
Leidschendam een telefoonnummer gekregen. Ik had niet zo gauw een stukje papier
bij de hand en ook geen fatsoenlijke pen en werd het met een dikke viltstift
tekst boven op de deksel van gebakken uitjes(!?) geschreven. Bellen, verhaal
gedaan en wat is het dan fijn om te ontdekken dat hier de uitwisselingen van
patiëntendossiers geen problemen geven. Snel kwamen ze tot de diagnose dat ik,
als ik daar nog toe in staat was, naar het LUMC moest gaan. Zij, Leidschendam
zouden alles daar, in het LUMC Leiden, voor me regelen. Wanneer ik dan daar aankom,
weet een ieder wat er gedaan moet worden en moeilijke inschrijvingen, verhalen
en andere ongemakken blijven hiermee weg. Ik moest niet schromen dat als ik
onderweg naar het ziekenhuis onwel zou worden, een ambulance te bellen. Ik had
toch wel iemand bij me? Ja hoor, natuurlijk mijn Japie!!!!
En zo grabbelden we allerlei zaken als
nachtpon, ochtendjas, verzekeringspapieren en niet vergeten mijn sloffen (?!)
bij elkaar en wij naar Leiden. Onderweg erheen geen problemen. Aangekomen bij
de eerste hulp,nog een kleine confrontatie met de beveiliging, we hadden toch
een andere ingang moeten kiezen (mijn schuld, Jaap had achteraf gelijk gekregen
met de juiste oprit naar de eerste hulp) en zo kibbelend werden we ontvangen.
De receptie had al een berichtje vanuit Leidschendam gekregen en voor ik het
wist lag op zo’n “vrouwen” stoel. Had ik nog zo’n mijn twijfels over de
importantie van mijn ‘ongemak’ werd dit snel weg gewimpeld met dat ik de enige
en de juiste beslissing had genomen door niet tot de volgende ochtend te
wachten. Dat was nl onze eerste insteek geweest. In je achterhoofd heb je
altijd zoiets van: “Misschien is het allemaal niet zo erg.” Wat het dus WEL
was!
En daar lig je dan, de behandeling om het
bloed te stelpen werd meteen ingang gezet en na een uur of zo was de conclusie:
Het bloeden is gestopt en zal zo blijven, maar mocht het niet zo zijn dan
meteen contact op nemen.
Zo gingen we om een uur of elf of zo met twee
spoednummers op zak, een voor de nacht en een voor overdag terug naar de boot.
Weer een heftige ervaring rijker. Hoeveel kan
een mens hebben, denk ik zo af en toe. Voorlopig lukt het nog aardig om me in
deze turbulente tijden staande te houden. Dit kan alleen door de steun en
liefde van mijn naasten. Ik zeg dat nog maar eens hardop!!!!!
ha Frieda, schrikken!!! daar kan ik me wat bij voorstellen zeg, wat een ellende, en paniek natuurlijk, bah, hoop dat je gauw terecht kan voor een operatie en hoop dat het daarna weer beter gaat, heel veel sterkte en groetjes Carla, (ik schrok met je mee!)
BeantwoordenVerwijderen