Slechts 15%

Dit valt er te lezen in het tijdschrift welke het AVL (Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam) uitgeeft, slechts 15% overleeft de vijf jaar na vaststelling van Longkanker. En laat ik daar nu bij horen. Iets wat toch wel als een klein wondertje door mij beschouwd wordt. 2008, 1 april een datum om nooit te vergeten, kreeg ik te horen dat ik longkanker had. Met als vooruitzichten van 1 tot 1 ½ jaar te leven. En nu schrijven we 2014. Buiten wat ouderdom ongemakken, zoals versleten heup en staar aan 1 oog, heb ik niets te klagen. Ik kan nog steeds overal naar toe fietsen en we kunnen deze zomer weer uitgebreide vaartochten, zoals naar België maken. Het leven ziet er niet bepaald slecht uit, zachtjes uitgedrukt,  en wie weet wat we de komende tijd aan leuke vaarervaringen op gaan doen.
Natuurlijk blijft ergens in mijn achterhoofd het 'kanker' spook ronddwalen en is het af en toe stevig vechten om niet aan negativisme toe te geven. Veel afleiding zal de kans verkleinen om zulke vervelende gedachten te hebben. Ik doe mijn best. Ben zelfs intussen voorzichtig bezig met 'kunst' en wie weet volgend jaar weer een expositie?
Het bezoek aan de Nefroloog is ook al prima verlopen. Geen andere medicatie en hun voorstel was om voortaan via de huisarts de controles te laten doen. Daar is dus nu ook de druk een beetje af.
Ik denk wel eens: "MENS JE KAN NOG JAREN MEE!" of dit bijvoorbeeld: "Wie had zoveel jaar geleden zoiets kunnen denken.....?"

L'histoire se repete...

"Hoe gaat het met jullie?" Zo werden we door de longarts in het AVL begroet.
"Prima", zo klonk het van ons beiden.
"Maar eerst de foto, de uitslag?" riep ik
"De foto? Natuurlijk goed!" was zijn reactie.
"Mooi" dacht ik toen, "dan is dit de laatste keer dat we hier nog komen voor controle."
Refererend aan zijn opmerking van maart vorig jaar: "Volgend jaar maart zou het weleens de laatste keer zijn, en we dus afscheid moeten nemen van elkaar."
En nu was het toch volgend jaar?
Ja, maar de longziekte mag dan wel van ruim vijf jaar geleden zijn, echter de bijnier kwestie niet.
Dat is pas in september van dit jaar. Dus?
Ja hoor, toch nog even langs komen. Daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Maar is dat zo erg? Ik weet dat ze mij zo lang het mogelijk is, willen blijven volgen. En dat excuus hebben ze nog steeds. Tenslotte zijn de vijf jaar na de bijnier-narigheid nog niet om!  Er is niets om over te treuren en dat doen we dus ook maar niet.....
Nog even op herhaling in oktober, en hopelijk dan wel voor de laatste keer!
Nu nog een controle bij de Nefroloog en daarna bij de oogarts en dan varen?