TRANEN

Waarom schrijven helend werkt, stond op de voorpagina van een bijlage van de Volkskrant. 

Een virtuele pleister op een onzichtbare wond.  

Daar deed dit mij aan denken. Dat werd de start om mijn verdriet hier voor 'altijd' op papier te zetten. Prachtige teksten zullen het niet worden. Maar ik moet het kwijt. Het hoe is volgens mij totaal onbelangrijk. Het moet er uit! En het opschrijven schijnt te helpen....

Mijn intense verdriet is zo'n twee weken geleden begonnen. Naar aanleiding van wat er gebeurde op twintig december, 's avonds rond elf uur. Toen kwam ons neefje Ferd te overlijden. Plots. Maar ook weer niet geheel onverwacht. Of toch wel? Niemand, niemand wilde het echt geloven dat hij heen kon gaan. Zo jong. Een jongen met een verscheurde ziel, voortdurend leven met hoop en dan weer overrompeld worden door hevige angsten. Ik weet niet of ik dit zo zou mogen opschrijven. Je wil overal een verklaring voor vinden. En als je die niet direct voorhanden hebt, maak je er wel een! Ook ik vul in wat ik denk gezien te hebben.

Zo'n lief mensje mag toch niet zo maar verdwijnen Zo maar in het niets? En toch gebeurde het. Hij, die me altijd stralend begroette en soms met tranen in de ogen vroeg hoe het met mij ging. Ik, die intussen al het nodige aan zorg had meegemaakt. Maar wat in schril contrast kwam te staan met onze Ferd, toen we zagen hoe hij zijn leven  moest leven. Mijn leed was daarmee vergeleken maar gering en tot nu toe steeds op te lossen met medische ingrepen. Iets wat bij Ferd niet mogelijk was. Zijn probleem was ook zo ongrijpbaar. Er zijn geen scans of foto's te maken van een wanhopige geest. Een dolende ziel. Bij mij was het zichtbaar te maken, voor iedereen. Maar bij Ferd?

Hij lachte alsmaar naar je. Terwijl hij van binnen verscheurd werd.

En hevige zielpijnen had.

"Hoe gaat het Ferd?"

"Goed hoor." Stralende glimlach!

"Maar hoe is het met u?"

Was steevast zijn reactie. En hij meende wat hij zei. En dat woordje U, dat maakte je helemaal zwak naar hem. Hij was zo lief. Ik weet niet hoe lang het duurt voor zijn laatste moment bij ons thuis, pratend over zijn toekomst, uit mijn geheugen zal verdwijnen. Het beeld zal wel wat afzwakken, maar weggaan? Moet het wel weggaan? Nee, voor mij niet. Als ik aan hem denk zie ik zijn stralende koppie met die glanzende ogen voor me staan. Moge het heel lang in mijn herinnering blijven!