Ongelijk gekregen...

Gisterochtend bij de longarts in het AVL (Amsterdam) geweest. Voor een Thorax foto. Het was gezellig, want er viel niet anders dan aan Longkanker zal ik niet sterven, te melden. Anders geformuleerd: Ik ben dus genezen verklaard! Dus wat ik in april 2008 opmerkte: Hieraan zal ik binnenkort komen te overlijden, is dus niet bewaarheid. Oftewel ik heb ongelijk gekregen. Waar vind je zo'n geluk? Een aantal vrienden hebben in diezelfde periode - raar eigenlijk - ook longkanker gekregen en zijn er intussen allemaal niet meer. Ik behoor nu tot, 't is en blijft ongelooflijk, tot de 15 % horen, die dit overwonnen. Zelfs de Leukemie (CLL) is sinds jaren, niet meer waarneembaar...
Nog steeds die witte Raaf zijn, een uitspraak van de Gynaecoloog in het LUMC, blijf ik koesteren. En geven ons hoop voor de toekomst.

de Zee....

Na een reis van 4 1/2 maand door Nederland en België, was ik wel een beetje benieuwd of dat maandje extra, die ik in overleg met het LUMC er "aan"geplakt had, wel zo verstandig was.
"U heeft groot gelijk gehad. Lekker genieten!" was de reactie gisteren van de arts Gynaecologie.
Het kleine onderzoek dat deze deed, leverde niets naars op. De eindconclusie: Het ziet er allemaal goed uit, was wederom een geweldige opluchting voor ons. Ik vind het altijd weer spannend om er heen te gaan. 't Gaat je nog steeds niet in je koude kleren zitten....
Vlak voor we naar het LUMC gingen,vroeg een goede vriendin me nog: "En maak je je zorgen?"
"Ja, altijd. Ik ben en blijf een realist. Er kan altijd weer een berichtje komen dat we niet zo leuk vinden. Zachtjes uitgedrukt,"
Maar... ook deze keer ging alles goed. En mag ik weer een heel poosje wegblijven, alleen wel even contact zoeken wanneer er zich iets 'vreemds' voor doet. Een opmerking waar we ons zeer zeker van bewust zijn. Het is al vaker gebeurd tenslotte.
Zo zijn  we uit elkaar gegaan. Na elkaar prettige feestdagen etc. gewenst te hebben, zijn wij hup richting onze vaste stek gereden. Nog steeds als we van die 'fijne' bezoekjes ergens hebben afgelegd, gaan we naar de Zee. Naar Katwijk aan Zee! Ik weet niet wat het is, maar ik moet......

Soms heel even...

Vanmorgen voor controle naar de oogarts geweest. Laten bekijken of de Macula afwijking gewijzigd is. Hun conclusie was dat deze ongewijzigd is gebleven. Wel in de gaten blijven houden, was hun advies. Over een half jaartje nog eens langs komen. Dat was het dan.
Normaal gesproken was ik hiermee nu niet akkoord gegaan, ware het niet dat ik al dat geknutsel verschrikkelijk zat ben. Zeker als het een karakter krijgt "we kunnen eens gaan bekijken of...." en vul dan zelf naar believen maar in.
Geen duidelijkheid? Geen acties!
Nee, dat doen we niet meer, nee dan trek ik mijn rug maar wat rechter, slik een paar keer en verzin maar wat vrolijks om het verdriet geen kans te geven. Doe maar alsof het er allemaal niet is. Ik zal tenslotte aan die dingen niet doodgaan....
Wat allemaal? Welke dingen?
Ik zal een poging doen om het te beschrijven. Die blokjes, kromme horizontale lijnen die zullen niet verdwijnen, misschien wel via een ingewikkelde operatie, maar succes is niet verzekerd, zo zei men mij. Het lezen met het rechter oog, dat lukt uiteindelijk wel, echter niet snel. Blijft een beetje van letter naar letter springend. 't Is te doen, Waar ik het niet over gehad heb met de medici in het LUMC, zijn klachten die ik niet zou weten ze juist te omschrijven, laat staan dat ik zin heb om ze te laten onderzoeken. Zoals het is prettiger kijken met mijn linker oog (met een lichte aanwezigheid van staar - dan met mijn rechteroog. Alles lijkt links scherper en met meer contrast. Door de grote helderheid rechts lijkt het wel of alles over-belicht is. Verder heb ik tot op heden de juiste inschatting van diepte niet kunnen maken. Is nog net zo beroerd als vroeger. Ik ging er van uit dat dit was verbeterd, maar alras bleek dit toch niet zo te zijn. Iets wat ik me zelf blijkbaar wel wijs had gemaakt. Verder heb ik het gevoel of mijn blik rechts naar een plaats getrokken wordt, die behoorlijk afwijkt van de kijkrichting van mijn linkeroog. Meer dan voorheen. Hiervoor heb ik Prisma's in
mijn glazen, maar of dit genoeg of teveel of te weinig is? Who knows. Bovendien heb ik ook het idee dat ik met rechts de dingen groter zie dan links. Zo kan ik nog wel een poosje doorgaan.
Richting afdeling "moeilijk te omschrijven" dus. Ik ga me er niet aan wagen om tijdens het spreekuur al deze zaken hen toch  proberen duidelijk te maken. Zeker niet na de ervaring rond de vraag die ik vanmorgen stelde over mijn Macula afwijking, die werd een voorbeeld van onbenullig antwoorden van optima forma. Alsof ik daar Marietje Onbenul zat te wezen. Of ik hier nu blij van wordt of niet, ik ga proberen deze chagrijnigheid toch geen kans te geven. Tenslotte ben ik vele dansen reeds ontsprongen, en blijf ik dus mijn zegeningen maar tellen. En niet anders om, ondanks dat ik hier heel af en toe even geen verweer tegen heb, overwin toch nog steeds alles. Maar soms heel even...

Witte Raaf...

Dat is wat de Gynaecoloog vandaag tegen mij zei. U bent een 'Witte Raaf'. En dat voelde goed. Ik heb het maar eens opgezocht voor de juiste betekenis. Wat houdt het eigenlijk precies in, is het dat ik een echte geluksvogel ben?
En dit is wat ik las: 'Een witte raaf' is een zeldzaam iemand met een bijzondere kwaliteit.
Nou dat wil ik intussen best wel geloven. De behandelend arts in Amsterdam heeft ooit ook al zoiets in die richting geuit. Zelfs werd dit nog door hem onderstreept door de aanwezigheid van ene blauw sticker op mijn dossier. Als zichtbaar bewijs voor een ieder die het dossier onder ogen zou krijgen. Intussen heb ik al wat hobbels moeten nemen, en mijn Japie ook, die is het toch ook niet in de koude kleren gaan zitten. 
In 1998 kreeg ik te horen: U heeft Leukemie, en daarna nog eens driemaal een bericht van dezelfde orde: Kanker, ja dat is het. En steeds waren de mededelingen van desastreuze aard, en elke weer lopen ze weer met een sisser af. Hoe lang zal dat zo blijven door gaan. 
De gynaecoloog heeft er nu zelfs zoveel vertrouwen in dat ik pas in 2016 hoef terug te komen voor een volgende controle. 
Of te wel de controle van vandaag leverde alleen maar goede berichten op. 
Dus zou ik willen zeggen Go Friedje GO....oftewel Goofrie!

Wennen....

Vandaag, vanmorgen weer voor een halfjaarlijkse APK keuring geweest. Bloed en urine ingeleverd om allerlei organen te checken. En?
Het is en blijft een wondertje in mijn ogen.
Hierbij een rijtje waar de medische "wereld" naar heeft gekeken en beoordeeld:
Lever  ? ..................Stabiel
Nieren ?..................Stabiel
Schildklier ?...........Goed
Suiker ?..................Goed
Cholesterol ?..........Goed
Bloedwaarden ?.....Goed (Hb bijna op peil.)
Vitamine D ?.........Goed (Ietsje verhoogd)
Urine ?...................Goed (Geen afwijkingen)
Niet zo lang geleden stond ipv van Goed te lezen: te laag, te hoog, moeten we extra opletten. En nu ineens is alles zo gewijzigd in "ik kan nog jaren mee" zo te zien.
Volgende week nog een controle bij de gynaecoloog en een weekje later bij de oogspecialist en dan ben ik voor de komende drie maanden weer vrij van dit soort zorgen. 't Geeft de burger altijd weer moed als je zo'n lijstje mag noteren.
Maar wennen doet 't nooit....

Toppie...

Vanmorgen voor eindcontrole van de staar-operatie het LUMC ziekenhuis bezocht. Alles was prima. Wat de operatie betreft. Er is wel een ander foutje naar voren gekomen. Waarschijnlijk al jaren aanwezig, maar door het slechte zicht wat ik had vanwege de staar, nooit opgemerkt. En slechts vast te stellen door middel van een scan. Iets waar voorheen geen reden voor was. Als je niets merkt, heb je ook geen klachten in die richting. Maar nu dus wel. Ik zie helder, scherp maar in het midden een vertekening. Een horizontale dakgoot had, heeft wanneer ik daar naar kijk, een hobbeltje in het midden. Een duidelijke beeldvervorming. Meteen denk ik dan aan Maculadegeneratie, een erfelijke familiaire afwijking van het gezichtsvermogen. Mijn moeder en haar broers en zus hadden dit in erge mate. Echter de oogarts heeft geen symptomen hiervan kunnen ontdekken,  en die zouden gezien mijn leeftijd, al zichtbaar moeten zijn. Nee, dat krijgt u niet, was de reactie van de arts,  hiermee zijn eindconclusie.
Wat is het dan wel? Het blijkt een afwijking van het netvlies te zijn, eentje die misschien er al heel lang zit en vaak voorkomt en normaal gesproken geen verdere aandacht vraagt na vaststelling. Om hier van zeker te zijn, werd ik gevraagd om over drie maanden nog eens langs te komen, om te zien of er een verandering hierin plaats vindt. Voor alle zekerheid dus.
Het gemeten zichtvermogen is nu 100%. Toppie zou ik willen zeggen. Ik mag ook een nieuw glas laten aanmeten. Zal wat wezen, na zoveel jaar modderen plotseling scherp met twee ogen te kunnen zien. En stoort die vervorming dan niet? Geenszins, ben alleen benieuwd hoe dat met het (nieuwe) lezen zal gaan. Want daar dansen letters nog, alleen als ik me concentreer dan zie ik ze letter voor letter scherp en niet allemaal tegelijk. Voor mij een soort dyslexie van mijn ogen, want hele zinnen of woorden tegelijk lezen, zoals heel veel mensen juist wel doen, heb ik nooit gekund. Vandaar dat ik tamelijk langzaam lees, mijn hele leven al letter voor letter. Voorlezen was nooit mijn ding, geen kind die daar zijn aandacht bij kan houden.  Waarmee ik niet wil beweren dat ik deze afwijking mijn hele leven al zou hebben. Hoewel.... vroeger konden ze volgens mij niet 'even' een scan maken zoals nu. En riep 'men: Dit is het optimale wat we kunnen bereiken.Waarmee je meestal al heel blij mee bent. Ik zag geen haakse hoek, maar een 'wiebeltje'. Half jaren tachtig was dat al zo, ik moest plaklijnen monteren en kreeg het commentaar, dat ik ze altijd scheef plakte. Via de bekende plastic haakse driehoek kon ik dit uiteindelijk aardig corrigeren. Nooit met het 'blote' oog. En nu op mijn 73 ste heb ik dan de verklaring. Misschien. Leuk om te weten, meer ook niet. En verder zal het me vast niet storen. Honderd procent zicht, wie wil dat niet? Trouwens ook de juiste diepte kunnen schatten is hiermee terug. Kon ik ook al in geen 10 tal jaren. Misschien nog wel langer geleden. Geen opticien die me daar mee kon helpen. En dan ineens roept de optometrist, na weer eens zo'n opmerking cq vraag van mijn kant: "Ja maar u heeft staar!" Alsof ik dat al jaren wist. Niet dus!
Dan ligt alles plots in de juiste volgorde. Geen diepte juist in te schatten? Reden?  Staar! Geen horizontale lijnen zien? Afwijking van netvlies, een tamelijk onschuldige waarschijnlijk. Onschuldig is pas echt vast te stellen na de oogcontrole in juni. Laten we daar voorlopig maar vanuit gaan. We hebben al genoeg zorgen (verrassingen) genoeg gehad de afgelopen jaren.
En hoe gaat het nu met mij? Toppie, dus!

Prima

Het was weer een heel positief momentje gisteren. Controle van de baarmoeder operatie vorig jaar, van zo'n half jaartje terug.
Eerst wordt er het een ander doorgenomen wat er aan eventuele klachten (symptomen) zich zouden hebben kunnen voordoen. En dan na alles (gelukkig) met nee te hebben beantwoord een klein lichamelijk onderzoekje, wat ook met "het ziet er allemaal goed uit" afgerond werd. Prima dus.
De volgende controle bij de Radioloog zou in september, volgens drie maandelijkse schema plaats vinden, maar toen wij vertelden wat we de komende zomer voor plannen hadden, werd er een hele maand bij geplakt. Zo kunnen we maand langer 'weg' blijven. Natuurlijk met de restrictie dat er zich geen 'rare' dingen voordoen, dan moeten we eerder contact met ze opnemen. Ik hoef hier niet te melden, dat ik positief ben ingesteld, dat weten de meesten van jullie wel, en houd me dus verder bezig met de voorbereiding van de komende reis. Waarheen? Naar het noorden, of toch weer naar het zuiden, daar zijn we nog niet uit. Oh ja, nog voor alle duidelijkheid, in juni controle bij de Gynaecoloog en we gaan er vast van uit dat dit ook goed afloopt. Daarna is de boot ook pas vaarklaar, half juni dus.

Beter zicht

Afgelopen vrijdag de opticien opgezocht voor een oogbol-drukmeting. Die moest beneden de 25 zijn. En? 18! Geweldig rustgevend zoiets. Kunnen we nu de wachttijd tot een volgende controle, begin maart, rustig in gaan. Gelijk met het bezoek aan de opticien, ook maar een glas in mijn huidige bril besteld. Gereed zaterdag, de dag daarop. Wat een verbetering meteen. Ik zie nog niet optimaal, maar wel bijna net zo goed als vroeger. Dat komt omdat het glas  nog niet optimaal is. Dit kan pas over een heel tijdje goed bepaald worden. Tot die tijd blijft het deze tussenoplossing. Maar zeker geen slechte! Mijn ervaring met het bepalen van een juiste diepteweergave, heb ik nog niet uit geprobeerd. Durf eigenlijk niet.

Rooster, regime, planning, tirannie...

Eigenlijk weet ik geen juist woord te kiezen voor onze huidige situatie. De komende week zit ik voorlopig vijf keer per dag in de "druppelstand". Jaap steeds weer achter mij staand, gereed om die ene drup in het gootje onder in het geopereerde oog te laten "plonsen". En doet dan daarbij tevens verslag van het oog. Gelukkig zijn zijn berichten steeds positief, en hebben we goede hoop dat de eventueel te verwachten allergie wegblijft. Tijdstip en voorafgaand protocol regeltje voor regeltje braaf opvolgend van: handen wassen, juiste flesje kiezen, schudden voor gebruik, mikken, poetsen en vooral niet wrijven.  't Vreet keukenrollen zo'n hygiënische navolging.   Ik daarna met schone, niet geparfumeerde tissues gebruiksklaar, en lang gestrekt op onze bank, wachtend op die ene bewuste  "drup" . Wat een tirannie....en dit zeker nog de komende vier weken. Rechts van mij, binnen handbereik een kookwekker voor  de duur van drie minuten, tw de tijd om de doorstroming van het medicinale druppeltje naar mijn neus te kunnen stoppen. Ik doe dat door op de traanbuis te drukken. Krijg er wel een lamme hand van, maar is voor "het goede doel". Dus ik hou vol! Soms nog een kwartiertje wachten voor een volgende, extra medicijn/druppel antibioticum. Ook weer onder hetzelfde was-,drup-, mik- en wachtregime. Enzovoort, enzovoort...

Zo schrijvend, zou het bijna gaan lijken alsof ik helemaal niet blij ben met mijn nieuwe lens. Maar dat ben ik juist wel! Alleen onder welk soort regime dit alles plaats moet vinden, vind ik zeer beklemmend. Bijna irritant, zelfs te, zou ik willen zeggen. Maar heb ik keus?
Intussen, met als een extra bescherming een kunststof "glaasje" in mijn bril, zie ik mijn omgeving met twee ogen helder, bijna scherp. Dit laatste gaat nog beter worden als ik daar een echt glas op sterkte voor krijg. Over een week of vijf? Daar richt ik me op, En daaraan denkend, kan een mens alleen maar nog blijer van worden.
Nu zit ik te kijken met rechts een min 1_tje, maar dat is altijd nog vele malen beter dan met de lens in het niet geopereerde oog. Die dan zonder bril natuurlijk. Met, zie ik daar gelukkig nog steeds voor 100% . Ondanks dat men ook daar staar heeft geconstateerd.
Intussen zie ik met elk oog apart toch een kleur verschil. Iets waar ik geen herinnering aan had tijdens de softe look via mijn rechteroog. Rechts en links waren toen 't zelfde. Zo heb ik dat onthouden. De kleurwaarneming van het rechter geopereerde oog voor en na de behandeling bleef en was volgens mij niet gewijzigd. Nu, verschil tussen links en rechts, wat ik eerst niet zag, is er nu wel. Heel weinig overigens.  Links ietsje warmere tinten dan rechts. Rechts wat blauwer zou ik zeggen. Helderder? Links alleen vind ik zelf prettiger kijken. Met een wat warmere tint dus. Rechts ietsje koeler, minder "gezellig" dus. Bijzondere ervaring is het.

Blij!

Blij!

Dit wil ik als titel van het bericht rond de staar operatie meegeven. Blij, dat ben ik nu pas.

   Het viel niet mee. De tijd dat je op de oproep om geopereerd te worden, zit te wachten, de tijd dat je in de wachtkamer zit voor je geopereerd wordt, de tijd dat je op de operatietafel ligt en de naweeën van de operatie. Dit is alles in een soort nut shell weergegeven, wat ik , zeg maar WIJ moesten ondergaan gisteren en vandaag.

De eerste oproep, al in 2014, kwam te vroeg, we waren toen ergens in België aan het varen, de tweede oproep kwam op een verkeerd tijdstip, ik moest voor een operatie aan de baarmoeder etc., en dan eindelijk in begin februari 2015 het lang verwachte bericht: ja u mag komen!

En daar gingen wij gisteren 12 februrair om kwart voor negen richting LUMC. Ik werd verwacht om half tien in de ochtend. Al snel bleek dat de tijd die voor zo'n operatie stond, niet dat "uurtje" was waarop wij rekenden.

"Oh hebben ze u dat niet gezegd? Nee, dat neemt zeker wel een paar uur in beslag."

 Korte tijd later hoorden we dat het rustig was. Rustig betekende dat er weinig patiënten op de lijst voor die dag stonden.

Wij zaten na een eerste gesprek waarin verteld werd wat mij te wachten stond, in een kamer met nog een aantal (ik dacht drie) patiënten, die hetzelfde moesten ondergaan als ik. Na een klein half uurtje stapte een vrouw binnen met het welbekende ooglapje voor, en was blij dat het achter de rug was. En het viel haar allemaal reuze mee. Een man die ook aan ons tafeltje zat had dezelfde ervaring. Hij was daar voor zijn andere oog, waar hij ook aan staar geopereerd zou worden. En ik had daarmee alleen maar vrolijke voorbeelden. Dus waar zou ik me zorgen over moeten maken? Een fluitje van een cent was het, toch? Na de man van "tweede oog" was ik aan de beurt.

De verdere procedure was als volgt, een speciaal operatiejasje aantrekken, een verdovingspilletje in je oog gestopt krijgen en dan wachten tot je opgeroepen wordt. Al snel bleek dat, zeker wat mij betrof, nog uren zou duren. Ik geloof dat ik bij twaalven aan de beurt was. En we zaten daar al om half tien. De pil zat er al lang en breed in en de berichten dat het 'ietsje' later zou worden bleven maar komen. In een speciale stoel gezet, reed men mij uiteindelijk naar de OK. Een zaal die uit twee ruimtes bestond. Een scheidingswand die eindigde vlak boven je hoofd, was de plaats van de operatie. Intussen lang ik op een soort brancard met mijn hoofd redelijk vast "gesjord". Niet echt, maar meer geklemd tussen allerlei verhogingen in. Je hoofd onder een tent, waar een pijp in uitmondt, extra zuurstof naar binnen blazend, je te opereren oog vrijgemaakt en het pastic tentje daar om heen vast geplakt. Kijk je in een groot, intens licht. Of te wel je ziet dus NIETS van je omgeving.

Dan vlak boven je zacht gemompel van wat en hoe ze het aan gaan pakken. Dat neem ik aan tenminste, want verstaan deed ik ze niet echt en bovendien was ik daar ook niet echt benieuwd naar.

Allerlei apparaatjes hoor je rondom je starten en voor je het weet zit er een injectienaald in je oog, en zegt iemand dat dit is om de boel te verdoven. Protesteren, al zou je dat willen, doe je niet. Even een heftige pijn en voorbij is het. "Oké voor het goede doel", denk je dan. Daarna lijkt het of ze de oude lens er uit gaan halen. In een stuk dan, tot je ze hoort zeggen, dat er daar nog wat zit, en ook daar en dat er nog even afgezogen moest worden, en zo blijven ze, voor je gevoel UREN, aan je knutselen. Woorden als: "Daar zit nog wat" en "daarboven en links ook" speuren ze je oog door. En ik maar denken wanneer komt de melding nou dat ze nieuwe lens gaan plaatsen. Het duurde en duurde maar. Na een heel wat pijn momenten, bewegen durf je niet, hoop je maar dat het snel, en dat was het niet, alles achter de rug is. Heel wat anders dan voor een operatie gaan, geheel onder narcose en gewekt te worden met: "U bent klaar!" Nee nu lig je daar maar te wachten en te wachten met dat voortdurende (gelukkig)  onverstaanbare gemompel boven je hoofd. Dan uiteindelijk de bevrijdende opmerking: "We gaan nu de nieuwe lens plaatsen."

Ook dit gaat niet geheel pijnloos voorbij en uiteindelijk wordt alles schoongepoetst en dichtgeplakt en mag je van de brancard af. Terug naar de wachtkamer. Nog even wacht op het bericht dat je weg mag gaan. Intussen voel ik mijn oog als eentje die bestookt wordt door een lading zandkorrels. Maar het is te harden op dat moment. Bij de vraag van de verpleging of het allemaal meegevallen was, kon ik melden dat het niet tegen gevallen was, maar wel heftig was geweest. Iets wat ze eigenlijk zo te zien niet verwacht hadden. Ze hebben er dan ook meteen melding van gemaakt en tegen mij gezegd, dat wanneer ik voor het andere oog zou gaan, ze hierop zou moeten wijzen. Dan zouden ze wat de verdoving betreft het waarschijnlijk anders aanpakken.

Thuis. Een paar uur later, toch maar even bellen en vragen of dit niveau pijn erbij hoort. Antwoord is ja,  en zal morgen over zijn. Nog een paar uur later en de pijn is intussen niet te harden. Weer het ziekenhuis gebeld. Komt u maar, wel snel. Graag nog voor vijf uur.

Ik denk intussen dat dit jou niet na vijven blijkbaar moet gebeuren. Dat zijn 'ze' al naar huis.....

Gelukkig zat het verkeer mee en werd ik meteen geholpen. De hulp bestond uit het oog bekijken en tot de conclusie te komen dat er een hoornvlies beschadiging te zien was. Met een zalf, die er in gespoten werd, zou het probleem morgen over zijn. Intussen wist ik wel dat ik niet allergisch op iets had gereageerd, wat mijn grootste angst eigenlijk was. Met wat Finimalletjes de pijn kunnen onderdrukken, viel ik eerst nog tijdens de avond in slaap (heerlijk) en 's nachts herstelde de wond blijkbaar ook al aardig. 's Morgens stond ik nagenoeg pijn vrij op.

Om kwart over tien moesten we voor controle terug in het ziekenhuis zijn. Daar aangekomen zagen we de twee mede patiënten van gisteren zitten, en de dame was nog steeds vrolijk, maar de man niet. Hij zei: "Ik zie nu helemaal niets meer."

En was het resultaat van ons drieën:

1 heel gelukkig en pijnvrij

1 wel gelukkig maar niet pijnvrij geweest

1 waar zo te horen alles nog het een en ander moet gebeuren.

Toch een raar resultaat voor: Staar operatie? Oh dat heeft niks om 't lijf!

De controle door de oogarts kreeg een vreemde start. Het apparaat waarmee ze men mijn oog wilde bekijken wilde niet 'op gang' komen. Er moest een techneut bijgehaald worden. Intussen kwam een ander apparaat vrij en werd ik daar verder bekeken.. Kijken, nog eens kijken, een andere arts voort extra consult bellen, allerlei Latijnse namen horen uitspreken, en gelukkig na vertaling niets verontrustends vernomen. Niet echt tenminste. Alleen de oogboldruk was wat aan de hoge kant. 28 en die moest toch echt omlaag. Eind volgende week laten meten, kan bij een gewone opticien, en dat moet de waarde onder de 25 zijn. Zo niet, dan bellen.

Nu, het is kwart voor vijf 's middags zie ik steeds meer met mijn geopeerde oog en daar wordt een mens alleen maar blij van. Nog een weekje of vier en dan op voor een nieuw glas. Wat zal de wereld dan mooi zijn!!!!!!!!!!!!

BLIJ