Blij!

Blij!

Dit wil ik als titel van het bericht rond de staar operatie meegeven. Blij, dat ben ik nu pas.

   Het viel niet mee. De tijd dat je op de oproep om geopereerd te worden, zit te wachten, de tijd dat je in de wachtkamer zit voor je geopereerd wordt, de tijd dat je op de operatietafel ligt en de naweeën van de operatie. Dit is alles in een soort nut shell weergegeven, wat ik , zeg maar WIJ moesten ondergaan gisteren en vandaag.

De eerste oproep, al in 2014, kwam te vroeg, we waren toen ergens in België aan het varen, de tweede oproep kwam op een verkeerd tijdstip, ik moest voor een operatie aan de baarmoeder etc., en dan eindelijk in begin februari 2015 het lang verwachte bericht: ja u mag komen!

En daar gingen wij gisteren 12 februrair om kwart voor negen richting LUMC. Ik werd verwacht om half tien in de ochtend. Al snel bleek dat de tijd die voor zo'n operatie stond, niet dat "uurtje" was waarop wij rekenden.

"Oh hebben ze u dat niet gezegd? Nee, dat neemt zeker wel een paar uur in beslag."

 Korte tijd later hoorden we dat het rustig was. Rustig betekende dat er weinig patiënten op de lijst voor die dag stonden.

Wij zaten na een eerste gesprek waarin verteld werd wat mij te wachten stond, in een kamer met nog een aantal (ik dacht drie) patiënten, die hetzelfde moesten ondergaan als ik. Na een klein half uurtje stapte een vrouw binnen met het welbekende ooglapje voor, en was blij dat het achter de rug was. En het viel haar allemaal reuze mee. Een man die ook aan ons tafeltje zat had dezelfde ervaring. Hij was daar voor zijn andere oog, waar hij ook aan staar geopereerd zou worden. En ik had daarmee alleen maar vrolijke voorbeelden. Dus waar zou ik me zorgen over moeten maken? Een fluitje van een cent was het, toch? Na de man van "tweede oog" was ik aan de beurt.

De verdere procedure was als volgt, een speciaal operatiejasje aantrekken, een verdovingspilletje in je oog gestopt krijgen en dan wachten tot je opgeroepen wordt. Al snel bleek dat, zeker wat mij betrof, nog uren zou duren. Ik geloof dat ik bij twaalven aan de beurt was. En we zaten daar al om half tien. De pil zat er al lang en breed in en de berichten dat het 'ietsje' later zou worden bleven maar komen. In een speciale stoel gezet, reed men mij uiteindelijk naar de OK. Een zaal die uit twee ruimtes bestond. Een scheidingswand die eindigde vlak boven je hoofd, was de plaats van de operatie. Intussen lang ik op een soort brancard met mijn hoofd redelijk vast "gesjord". Niet echt, maar meer geklemd tussen allerlei verhogingen in. Je hoofd onder een tent, waar een pijp in uitmondt, extra zuurstof naar binnen blazend, je te opereren oog vrijgemaakt en het pastic tentje daar om heen vast geplakt. Kijk je in een groot, intens licht. Of te wel je ziet dus NIETS van je omgeving.

Dan vlak boven je zacht gemompel van wat en hoe ze het aan gaan pakken. Dat neem ik aan tenminste, want verstaan deed ik ze niet echt en bovendien was ik daar ook niet echt benieuwd naar.

Allerlei apparaatjes hoor je rondom je starten en voor je het weet zit er een injectienaald in je oog, en zegt iemand dat dit is om de boel te verdoven. Protesteren, al zou je dat willen, doe je niet. Even een heftige pijn en voorbij is het. "Oké voor het goede doel", denk je dan. Daarna lijkt het of ze de oude lens er uit gaan halen. In een stuk dan, tot je ze hoort zeggen, dat er daar nog wat zit, en ook daar en dat er nog even afgezogen moest worden, en zo blijven ze, voor je gevoel UREN, aan je knutselen. Woorden als: "Daar zit nog wat" en "daarboven en links ook" speuren ze je oog door. En ik maar denken wanneer komt de melding nou dat ze nieuwe lens gaan plaatsen. Het duurde en duurde maar. Na een heel wat pijn momenten, bewegen durf je niet, hoop je maar dat het snel, en dat was het niet, alles achter de rug is. Heel wat anders dan voor een operatie gaan, geheel onder narcose en gewekt te worden met: "U bent klaar!" Nee nu lig je daar maar te wachten en te wachten met dat voortdurende (gelukkig)  onverstaanbare gemompel boven je hoofd. Dan uiteindelijk de bevrijdende opmerking: "We gaan nu de nieuwe lens plaatsen."

Ook dit gaat niet geheel pijnloos voorbij en uiteindelijk wordt alles schoongepoetst en dichtgeplakt en mag je van de brancard af. Terug naar de wachtkamer. Nog even wacht op het bericht dat je weg mag gaan. Intussen voel ik mijn oog als eentje die bestookt wordt door een lading zandkorrels. Maar het is te harden op dat moment. Bij de vraag van de verpleging of het allemaal meegevallen was, kon ik melden dat het niet tegen gevallen was, maar wel heftig was geweest. Iets wat ze eigenlijk zo te zien niet verwacht hadden. Ze hebben er dan ook meteen melding van gemaakt en tegen mij gezegd, dat wanneer ik voor het andere oog zou gaan, ze hierop zou moeten wijzen. Dan zouden ze wat de verdoving betreft het waarschijnlijk anders aanpakken.

Thuis. Een paar uur later, toch maar even bellen en vragen of dit niveau pijn erbij hoort. Antwoord is ja,  en zal morgen over zijn. Nog een paar uur later en de pijn is intussen niet te harden. Weer het ziekenhuis gebeld. Komt u maar, wel snel. Graag nog voor vijf uur.

Ik denk intussen dat dit jou niet na vijven blijkbaar moet gebeuren. Dat zijn 'ze' al naar huis.....

Gelukkig zat het verkeer mee en werd ik meteen geholpen. De hulp bestond uit het oog bekijken en tot de conclusie te komen dat er een hoornvlies beschadiging te zien was. Met een zalf, die er in gespoten werd, zou het probleem morgen over zijn. Intussen wist ik wel dat ik niet allergisch op iets had gereageerd, wat mijn grootste angst eigenlijk was. Met wat Finimalletjes de pijn kunnen onderdrukken, viel ik eerst nog tijdens de avond in slaap (heerlijk) en 's nachts herstelde de wond blijkbaar ook al aardig. 's Morgens stond ik nagenoeg pijn vrij op.

Om kwart over tien moesten we voor controle terug in het ziekenhuis zijn. Daar aangekomen zagen we de twee mede patiënten van gisteren zitten, en de dame was nog steeds vrolijk, maar de man niet. Hij zei: "Ik zie nu helemaal niets meer."

En was het resultaat van ons drieën:

1 heel gelukkig en pijnvrij

1 wel gelukkig maar niet pijnvrij geweest

1 waar zo te horen alles nog het een en ander moet gebeuren.

Toch een raar resultaat voor: Staar operatie? Oh dat heeft niks om 't lijf!

De controle door de oogarts kreeg een vreemde start. Het apparaat waarmee ze men mijn oog wilde bekijken wilde niet 'op gang' komen. Er moest een techneut bijgehaald worden. Intussen kwam een ander apparaat vrij en werd ik daar verder bekeken.. Kijken, nog eens kijken, een andere arts voort extra consult bellen, allerlei Latijnse namen horen uitspreken, en gelukkig na vertaling niets verontrustends vernomen. Niet echt tenminste. Alleen de oogboldruk was wat aan de hoge kant. 28 en die moest toch echt omlaag. Eind volgende week laten meten, kan bij een gewone opticien, en dat moet de waarde onder de 25 zijn. Zo niet, dan bellen.

Nu, het is kwart voor vijf 's middags zie ik steeds meer met mijn geopeerde oog en daar wordt een mens alleen maar blij van. Nog een weekje of vier en dan op voor een nieuw glas. Wat zal de wereld dan mooi zijn!!!!!!!!!!!!

BLIJ