Oeps...

16 September

En toch ging het mis. Na een onrustige nacht, ongelooflijke diarree gehad, als water, maar gelukkig nog net op tijd op plaats van bestemming kunnen komen. Namelijk de WC-pot! Dat was gisteravond wel anders, te laat! Nog net geen vloeibare ontlasting maar genoeg bende. Was dit DE reactie op de Microlaxklisma van zondagavond? Je zou het bijna gaan denken. 

En zo werd het juiste tijdstip van opstaan plus het kleine ontbijtje wat daar bij hoorde, TOTAAL genegeerd en stond ik heel relaxed (geen aandrang meer etc.) op. Acht uur in plaats van zeven uur  en begon ik aan een heerlijk ontbijtje. Om nog de laatste instructies te bekijken die met de PET-scan te maken had, bijvoorbeeld wel of niet een trainingsbroek meenemen bijvoorbeeld, las ik dat ik totaal in de fout was gegaan. Ik had a. niet gewoon mogen ontbijten en b. niet op dat tijdstip! Wat nu? Bellen. Ja hoor, foute boel. In verband met het diabetes zijn, was mijn suikerspiegel hierdoor aan-de-haal gegaan en zou de PET-scan met deze hoeveelheid aan suiker plus geactiveerde darmen zinloos zijn. Nogmaals wat nu?

Rijnland ziekenhuis gebeld, daar waar de Scan gemaakt zou worden, antwoordde niet veel later: Uitstel PET-scan naar volgende week zelfde tijd, zelfde voorwaarden (!!!)

Ineens vond ik dit helemaal niet erg. Natuurlijk realiseerde ik me dat dit wel inhield, dat de officiële uitslagen hiermee ook een week zouden worden opgeschoven. Oorspronkelijk zou ik die op Maandag 22 september (voor ik zover nu weet) te horen krijgen. En aangezien ze op Maandag de wekelijkse besprekingen hebben over oa mijn zaak, gaat dit ‘gewoon’ een week later worden….

Ik schreef dat ik het ineens niet zo erg vond, dit uitstel. Ik voelde me enigszins bevrijd van allerlei verplichtingen en er kwam een soort rust over me. Een heel prettig gevoel trouwens.

Het was gisteren ook allemaal zo hectisch. Ik wist wel enigszins wat men ’s morgens bij me zouden doen, maar niet precies. Had dit nog nergens kunnen lezen of vragen. Al deze afspraken zijn telefonisch gegaan. En daar kwam geen arts aan te pas. Alleen secretariaten. Vooraf vond ik dat geen probleem, achteraf wel. Ik maakte me dus best zorgen over hoe ik uit die narcose, inwendig onderzoek zou komen. Ik voelde me daar niet gerust op. En wat gebeurde er? Toen ik met een zalig high gevoel in het niets weggleed, en later gewekt werd door een zeer enthousiaste verpleegkundig die mij heuglijke berichten vertelde, zoiets als ‘ziet er goed uit’ en ‘fijn voor u’ was ik wel blij maar wist nog niet waarover moest ik blij zijn. Allerlei vragen vlogen door mijn hoofd. En die kon ik tot nu nog niet stellen cq laten beantwoorden. Maar ‘iets’ is positief  te noemen. Dus is het extra jammer dat nu de PET-Scan door eigen schuld uitgesteld is geworden. Nu duurt alles een hele week langer. En het juiste, gedetailleerde verslag moet we nog ontvangen. Of in een persoonlijk gesprek of telefonisch.

Maar aan de andere kant heb ik nu wel zoiets van ‘effe-niet’ , ik kan lekker doen en laten wat ik nu zelf wil. Tot Maandagmorgen en dan aub niet weer in de fout gaan. Maar deze tussenpauze is mij heel welkom.

Ik vergeet nog te melden dat nadat de onderzoeken onder narcose achter de rug waren, ik ’s middags nog voor een  MRI-Scan op pad moest. Ik was ’s morgens naar een bed gedirigeerd en zou daar de gehele dag in blijven. Wat ik maar onzin vond. Zij niet! Zelfs zo dwingend dat ik aangekleed en wel op dat bed naar de MRI afdeling werd gereden. Ik wilde lopen, maar dan moest mijn begeleider, ja die kreeg ik ook mee, Jaap alleen was niet genoeg, daarmee akkoord gaan. Zijn opdracht was: VERVOEREN. Dus daar ging ik het halve ziekenhuis door, langs een hele rij wachtende mensen, met een gezicht

van :“Ach wat triest, als je in een bed vervoerd moet worden, zo slecht is het dus met u”.

Terwijl aangekomen op de Scan afdeling, ik gewoon mijn bed uitsprong (nou ja sprong) en naar de MRI-Scan apparatuur ben gelopen. En ging ik zelfs op dat zelfde bed ook weer terug naar de afdeling waar ik vandaan gehaald was. Humor. Op die afdeling zag mijn medepatiënt van die ochtend mij geheel onverwacht weer terug keren. Smakelijk om kunnen lachen, was dus niets ernstigs maar gewoon de regeltjes “hè”. Ergens kon ik deze situatie nog vergoelijken, ik was nog in het bezit van een aansluiting op een infuus. En die moest voor het verlaten van ziekenhuis nog wel verwijderd worden. Daarom dat retourtje ‘bed’ dus. Toen nog een vraag naar de behandelend arts (Gynaecoloog) of ik naar huis mocht. Iets wat me geheel verraste. ‘Mocht’ dacht ik. Ja er kon sprake zijn van nog een nachtje blijven, wat achteraf misschien wel een PET-scan opgeleverd zou hebben vandaag. Ondanks dat dit in het Rijnland Ziekenhuis gebeurde, en niet het LUMC waar ik op dat moment was.

Nu zit ik op een telefoontje van het LUMC te wachten om te horen of de boodschap ‘verschuiving van PET-Scan naar volgende week’, aangekomen is. De zaalarts zal me terugbellen, zo werd me medegedeeld. “Zaalarts?” Dit is mij niet geheel duidelijk, wat voor rol speelt die hier nou in? Zal wel met het ‘Protocol’ te maken hebben. Alles waar je vragen over stelt die met de organisatie van het ziekenhuis te maken zouden kunnen hebben, of het lijkt er alleen maar op, roept iemand: PROTOCOL!

Ik heb ik weet niet hoe vaak, mijn naam, geboortedatum, weet-u-waarvoor-u-bent, wat zijn de dingen waarvoor u allergisch bent, zitten al uw tanden vast, is er ooit een reactie op de narcose toediening geweest (ja, spugen na de narcose!), bepaalde medicijnen zoals penicilline (jeuk en misselijk), contrast vloeistof bij een CT-Scan en zo ging dat maar door. Bij alles werd PROTOCOL genoemd. Dat ging door tot ik in de OK arriveerde, ik op de operatietafel kroop, zo soepel gaat dat allemaal niet meer,  ik met gespreide armen gestrekt lag, zag ik  een hele batterij mensen binnen komen. Ze stelden zich allemaal voor met naam en functie. Ik geloof dat ik een keer of zeven “in opleiding” hoorde. Een keer een arts en een anesthesist. Verder zouden nog drie specialisten komen, waarvan ik er twee reeds kende, de Gynaecoloog, de Radioloog en een voor mij onbekende Uroloog. Toen ik zei dat ik waarschijnlijk niet alle namen zou onthouden, riep men gezamenlijk:…….Protocol.  Alom pret natuurlijk. De goeie sfeer was er, nu het werk nog lag ik zo te bedenken. En voor ik het in de gaten had, werd ik wakker gemaakt en dacht: Gelukkig dat viel mee. Nergens pijn, beetje dikke keel van de slangen die erin gestopt waren, ik voelde me prima! Kon zo mijn bedje uit, vond ik. Mocht natuurlijk niet.

Eenmaal op de “kamer”teruggebracht arriveerde Jaap en gezamenlijk hebben we de tijd doorgebracht tot aan de volgende actie, de MRI-Scan. Om vier uur, zoals eerder omschreven naar huis!