16 September
En toch ging het
mis. Na een onrustige nacht, ongelooflijke diarree gehad, als water, maar
gelukkig nog net op tijd op plaats van bestemming kunnen komen. Namelijk de
WC-pot! Dat was gisteravond wel anders, te laat! Nog net geen vloeibare
ontlasting maar genoeg bende. Was dit DE reactie op de Microlaxklisma van
zondagavond? Je zou het bijna gaan denken.
En zo werd het juiste tijdstip van opstaan
plus het kleine ontbijtje wat daar bij hoorde, TOTAAL genegeerd en stond ik
heel relaxed (geen aandrang meer etc.) op. Acht uur in plaats van zeven
uur en begon ik aan een heerlijk
ontbijtje. Om nog de laatste instructies te bekijken die met de PET-scan te
maken had, bijvoorbeeld wel of niet een trainingsbroek meenemen bijvoorbeeld,
las ik dat ik totaal in de fout was gegaan. Ik had a. niet gewoon mogen
ontbijten en b. niet op dat tijdstip! Wat nu? Bellen. Ja hoor, foute boel. In
verband met het diabetes zijn, was mijn suikerspiegel hierdoor aan-de-haal
gegaan en zou de PET-scan met deze hoeveelheid aan suiker plus geactiveerde
darmen zinloos zijn. Nogmaals wat nu?
Rijnland ziekenhuis gebeld, daar waar de Scan
gemaakt zou worden, antwoordde niet veel later: Uitstel PET-scan naar volgende week zelfde tijd, zelfde voorwaarden
(!!!)
Ineens vond ik dit helemaal niet erg.
Natuurlijk realiseerde ik me dat dit wel inhield, dat de officiële uitslagen
hiermee ook een week zouden worden opgeschoven. Oorspronkelijk zou ik die op
Maandag 22 september (voor ik zover nu weet) te horen krijgen. En aangezien ze
op Maandag de wekelijkse besprekingen hebben over oa mijn zaak, gaat dit
‘gewoon’ een week later worden….
Ik schreef dat ik het ineens niet zo erg vond,
dit uitstel. Ik voelde me enigszins bevrijd van allerlei verplichtingen en er
kwam een soort rust over me. Een heel prettig gevoel trouwens.
Het was gisteren ook allemaal zo hectisch. Ik
wist wel enigszins wat men ’s morgens bij me zouden doen, maar niet precies.
Had dit nog nergens kunnen lezen of vragen. Al deze afspraken zijn telefonisch
gegaan. En daar kwam geen arts aan te pas. Alleen secretariaten. Vooraf vond ik
dat geen probleem, achteraf wel. Ik maakte me dus best zorgen over hoe ik uit die
narcose, inwendig onderzoek zou komen. Ik voelde me daar niet gerust op. En wat
gebeurde er? Toen ik met een zalig high gevoel in het niets weggleed, en later
gewekt werd door een zeer enthousiaste verpleegkundig die mij heuglijke
berichten vertelde, zoiets als ‘ziet er goed uit’ en ‘fijn voor u’ was ik wel
blij maar wist nog niet waarover moest ik blij zijn. Allerlei vragen vlogen
door mijn hoofd. En die kon ik tot nu nog niet stellen cq laten beantwoorden.
Maar ‘iets’ is positief te noemen. Dus
is het extra jammer dat nu de PET-Scan door eigen schuld uitgesteld is
geworden. Nu duurt alles een hele week langer. En het juiste, gedetailleerde
verslag moet we nog ontvangen. Of in een persoonlijk gesprek of telefonisch.
Maar aan de andere kant heb ik nu wel zoiets
van ‘effe-niet’ , ik kan lekker doen en laten wat ik nu zelf wil. Tot
Maandagmorgen en dan aub niet weer in de fout gaan. Maar deze tussenpauze is
mij heel welkom.
Ik vergeet nog te melden dat nadat de
onderzoeken onder narcose achter de rug waren, ik ’s middags nog voor een MRI-Scan op pad moest. Ik was ’s morgens naar
een bed gedirigeerd en zou daar de gehele dag in blijven. Wat ik maar onzin
vond. Zij niet! Zelfs zo dwingend dat ik aangekleed en wel op dat bed naar de
MRI afdeling werd gereden. Ik wilde lopen, maar dan moest mijn begeleider, ja
die kreeg ik ook mee, Jaap alleen was niet genoeg, daarmee akkoord gaan. Zijn
opdracht was: VERVOEREN. Dus daar ging ik het halve ziekenhuis door, langs een
hele rij wachtende mensen, met een gezicht
van :“Ach wat triest, als je in een bed
vervoerd moet worden, zo slecht is het dus met u”.
Terwijl aangekomen op de Scan afdeling, ik
gewoon mijn bed uitsprong (nou ja sprong) en naar de MRI-Scan apparatuur ben
gelopen. En ging ik zelfs op dat zelfde bed ook weer terug naar de afdeling
waar ik vandaan gehaald was. Humor. Op die afdeling zag mijn medepatiënt van
die ochtend mij geheel onverwacht weer terug keren. Smakelijk om kunnen lachen,
was dus niets ernstigs maar gewoon de regeltjes “hè”. Ergens kon ik deze
situatie nog vergoelijken, ik was nog in het bezit van een aansluiting op een
infuus. En die moest voor het verlaten van ziekenhuis nog wel verwijderd
worden. Daarom dat retourtje ‘bed’ dus. Toen nog een vraag naar de behandelend
arts (Gynaecoloog) of ik naar huis mocht. Iets wat me geheel verraste. ‘Mocht’
dacht ik. Ja er kon sprake zijn van nog een nachtje blijven, wat achteraf
misschien wel een PET-scan opgeleverd zou hebben vandaag. Ondanks dat dit in
het Rijnland Ziekenhuis gebeurde, en niet het LUMC waar ik op dat moment was.
Nu zit ik op een telefoontje van het LUMC te
wachten om te horen of de boodschap ‘verschuiving van PET-Scan naar volgende
week’, aangekomen is. De zaalarts zal me terugbellen, zo werd me medegedeeld.
“Zaalarts?” Dit is mij niet geheel duidelijk, wat voor rol speelt die hier nou
in? Zal wel met het ‘Protocol’ te maken hebben. Alles waar je vragen over stelt
die met de organisatie van het ziekenhuis te maken zouden kunnen hebben, of het
lijkt er alleen maar op, roept iemand: PROTOCOL!
Ik heb ik weet niet hoe vaak, mijn naam,
geboortedatum, weet-u-waarvoor-u-bent, wat zijn de dingen waarvoor u allergisch
bent, zitten al uw tanden vast, is er ooit een reactie op de narcose toediening
geweest (ja, spugen na de narcose!), bepaalde medicijnen zoals penicilline
(jeuk en misselijk), contrast vloeistof bij een CT-Scan en zo ging dat maar
door. Bij alles werd PROTOCOL genoemd. Dat ging door tot ik in de OK arriveerde,
ik op de operatietafel kroop, zo soepel gaat dat allemaal niet meer, ik met gespreide armen gestrekt lag, zag ik een hele batterij mensen binnen komen. Ze
stelden zich allemaal voor met naam en functie. Ik geloof dat ik een keer of
zeven “in opleiding” hoorde. Een keer een arts en een anesthesist. Verder
zouden nog drie specialisten komen, waarvan ik er twee reeds kende, de
Gynaecoloog, de Radioloog en een voor mij onbekende Uroloog. Toen ik zei dat ik
waarschijnlijk niet alle namen zou onthouden, riep men
gezamenlijk:…….Protocol. Alom pret
natuurlijk. De goeie sfeer was er, nu het werk nog lag ik zo te bedenken. En
voor ik het in de gaten had, werd ik wakker gemaakt en dacht: Gelukkig dat viel
mee. Nergens pijn, beetje dikke keel van de slangen die erin gestopt waren, ik
voelde me prima! Kon zo mijn bedje uit, vond ik. Mocht natuurlijk niet.
Eenmaal op de “kamer”teruggebracht arriveerde
Jaap en gezamenlijk hebben we de tijd doorgebracht tot aan de volgende actie,
de MRI-Scan. Om vier uur, zoals eerder omschreven naar huis!
