22 November 2012 Opgelucht!

Stress is over! Net de uitslag gekregen: Alleen wat vetcellen (verbaast me niks), maar absoluut geen kankercellen te vinden. De arts van het AVL belde zelf de uitslag door. Het zal toch door die val gekomen zijn, denkt men. Over een heel poosje, eind januari 2013 even langs komen, om er nog eens naar te laten kijken. En dan in Maart 2013 de laatste blik? Buiten de versleten heup zou dat een heel mooi resultaat zijn. Dat is trouwens het enige wat ik de laatste jaren aan ongemakken, en natuurlijk ook wel beperkte longcapaciteit, er aan over gehouden heb. 
Ga je toch voor een nieuwe heup?
Dit is iets waar heel goed over nagedacht moet worden. Zo'n operatie met mijn (slechte) nieren (dat was al voor dat de longkanker werd vastgesteld) zo en dus  niet direct een optie om hem, die heup, te laten vervangen. We zullen het met ons geavanceerde stokkie moeten doen.
Voorlopig ziet de toekomst er weer heel wat vrolijker uit!

20 November 2012 Bezoek Radiotherapie

Lastig. Lastig om te vertellen hoe dit gesprek nou precies gegaan is. Er hebben zich in de loop der jaren wat ongemakken voorgedaan en een daarvan was..... een versleten heup. Gelukkig zou ik haast zeggen. Met zo'n achtergrond als de mijne, denk je al gauw aan heel iets anders.
En dus, lopen we nu met een stokje, een zeer geavanceerde. Namelijk opvouwbaar! Kan hem zo een, twee, drie hup in mijn tas opbergen. Normaal gesproken geef ik niet zo snel toe aan wat pijntjes, maar er is me duidelijk gemaakt dat lopen met een stok, in plaats van zonder in dit geval beter voor me is. Ok, ik heb de leeftijd intussen. Zeventig, mag niet klagen na alle narigheid die achter me ligt. Een extra steuntje voortaan en vooral proberen hem niet ergens te laten staan... Kostte nog al wat eurootjes.
Nu het volgende. Ik stond, sta niet zo stevig op mijn pootjes als vroeger, en is het af en toe flink opletten dat ik niet een of andere r... smak maak. En toch gebeurde dit in de laatste week van onze trip. Een flinke pijnlijke blauw plek net even boven mijn rechterborst. Daarna geel groen! En nu?
Ja, ik voelde een bobbel en dan schieten allerlei gedachte door je hoofd. Is dit nieuw? Was dit er eerder? Ik weet het niet. Dat is het enige wat door je hoofd blijft spelen. Wat doe je dan in z o'n geval? Naar de huisarts en door naar, want we moesten daar toch heen, Amsterdam. Het AVL. Iedere arts kijkt eerst met een blik, na mijn verhaal over het vallen, van zo erg kan dit toch niet zijn. Toch hebben we, arts en wij, besloten er even in te laten prikken om te kunnen beoordelen, dat het echt NIETS bijzonders is. Of misschien juist wel. En zo zitten we weer in een stress periode tot volgende week dinsdag middag, dan wordt de uitslag doorgebeld. Mocht het toch iets minder 'aangenaams' zijn, is dit  zeker niet levens bedreigend, was de reactie van de arts in Amsterdam. Vooral GEEN PANIEK, zei ze. Nee, ik dank je de koekoek. Ik zit een beetje maar vooral Jaap, die zit natuurlijk weer met een misselijk makende stress.
Terugkijkend, besef ik dat we samen al vele stormen hiervoor ook weer zo doorstaan hebben en deze wachten we, voor zover mogelijk, ook maar weer 'rustig' af. Vandaar dat ik begon met het woord: Lastig.
Overigens, de foto's leverden niets bijzonders op. Dus nog steeds is alles daar stabiel, gelukkig hoeven we  ons daar voorlopig geen zorgen over te maken......

Onze Christien is oveleden

Na een moedig leven is mijn schoonzusje, zus van Jaap, gistermiddag toch nog geheel onverwacht overleden. Een tijdje geleden voelde ze zich niet zo lekker, dacht later een zware longontsteking te hebben, maar dat ging maar niet over ondanks allerlei antibiotica en toen bleek er een agressieve kanker vorm door haar hele lichaam al verspreid te zijn. In nog geen tien dagen van een geestelijke zeer actieve zus, al snel afglijdend naar een mensje die niet meer verder wilde. Afgelopen zondagavond had ze iedereen gezien en gesproken en afscheid kunnen nemen van diegene die ze juist nu nog wilde zien. En zo nam Christine gisteren,  maandag 7 mei 's middags, afscheid van dit leven. Christine wilde niet meer. Het was goed zo. Onze Christien ....

8 Maart bezoek Longarts

".... dan gaan we van elkaar afscheid nemen." Een prachtige titel voor een nieuw boek?! Ook misschien, maar dit was wat de de arts zei, toen we 't hadden over een vervolg afspraak. Voor 2013!!! Eerst wil hij nog een foto laten maken over een half jaar (okt. '12) en dan in maart 2013 elkaar de hand schudden en genezen verklaren. Je gelooft je oren gewoon niet. Kan dit? Is dit echt waar? Voorlopig wel.

29 februari Uitslag bloed/urine onderzoek huisarts

Het is zo'n 6,7 jaar geleden dat ik bij de assistente van de huisarts kwam om de uitslag van een bloedonderzoek te horen. Dat liep op gegeven moment helemaal verkeerd en ik besloot daarom in het vervolg alleen naar de huisarts zelf te gaan. De opmerking van de assistente, dat ze  niet alles kon zeggen over bepaalde waarden, die moest ik aan de arts zelf vragen, deed mij switchen. Dus werd het huisarts, huisarts etc. Echter, suiker protocols opvolgen kan ook door de assistenten gedaan worden, vond onze huisarts een maand of wat terug en dus ging ik overstag en voortaan de suikercontrole via de assistente! Maar dan wel met goede afspraken! Wat gebeurt er als de assistente geconfronteerd wordt met bijzondere waarden, bv die helemaal niets met de "suiker" te maken hebben? Dan heeft zij deze, voor ik bij haar op bezoek kom, doorgenomen met de arts en dan volgt er aansluitend een gesprek met hem. Kijk daar heb je wat aan. En verder blijft het bezoek aan de huisarts voor de algehele controle, bloed en urine, om het halfjaar en afgewisseld met het half jaar "suiker" via de assistente. Behalve als we in de luxe situatie zitten, dat we maanden met de boot op stap zijn. Dit lijkt mij een prima systeem.
Overigens hebben de suikerwaarden, die dus aan de hoge kant zijn, niets aan de medicatie gewijzigd.
Gevoeligheid voeten? Prima. Bloeddruk? Iets te hoog. Gewicht? 10 kilo te veel, maar dat wisten we al. Ik kan natuurlijk ook weer gaan roken.... Nou nee, dat doen we maar niet! Lengte? 1,59 mtr. Niet gekrompen de laatste jaren. Hele vragen lijst nog ingevuld en we stonden weer buiten.
Nu wachten op de uistlagen volgende week van het AVL. Die zijn pas echt spannend.

24 februari Besparing?

Afgelopen woensdag weer in Amsterdam bij het AVL geweest. Het jaar vanaf het laatste bezoek bij de longarts was voorbij. De radiologe heb ik een half jaar geleden nog gesproken. Alles was toen prima, voor zo ver je wat ik heb,  'prima' kan noemen.
Nu begint er dus weer het wachten op verlenging van mijn abonnement, zo blijf ik het maar zien. Ook weer voor een half jaar?
Ook nog wachten op de uitslag van het laatste bloedonderzoek bij de huisarts, deze heb ik nog niet compleet. As dinsdag 28 febr. hoor ik het verder. De suiker weet ik intussen wel, die was als de vorige keer, dus te hoog! Iets gestegen tov van een half jaar geleden. Een 'tussen' reactie van de plaatsvervanger, vandaar dat de afspraak verschoven werd naar de 28ste, begon gelijk met het 'strooien' van extra medicijnen, iets waar ik niet vrolijker van wordt. Ik heb trouwens sowieso moeite met het laten bepalen van extra medicijnen door iemand anders dan mijn huisarts. Gezien mijn ziektebeeld hedentendage. Kunnen zij dat wel bepalen op hun niveau van doksterassistente? Daar mag ik toch enigszins mijn twijfels over hebben?
De uitslagen van het onderzoek bij het AVL hoor ik de 8ste maart. Bloed, thorax-scan en urine.
Tijdens het prikken maakte ik in Amsterdam nog iets heel aparts mee. In deze tijd van bezuinigingen hoor je af en toe de meest rare dingen, ook nu weer. Altijd worden de verschillende buisjes met bloed even via een speciaal apparaatje geschud en dan in een verzamelhouder geplaatst.  En zoals dat gaat met ernstig ziek zijn, let je op alles! Elke kleine verandering neem je waar. En roept bij mij vragen op.
"Worden de buisjes niet meer geschud tegenwoordig?" vroeg ik, terwijl ik zag dat ze elk vol buisje via een kantel-beweging met de hand heen weer bewoog.
't Bleek een manco aan apparatuur te zijn. Andere prik-cabines hadden wel zo'n 'schudder'. Waar ik zat nog niet.
"Nog niet", zei ik met nadruk op nog. Haar antwoord was:
"Ze zijn heel duur die dingen, we mochten kiezen tussen een nieuwe stoel of zo'n apparaat. En we hebben gekozen voor een stoel, dat schudden met de hand kunnen we zelf wel. Vroeger deden we dat tenslotte altijd zo."
Trouwens we, Jaap en ik, vroegen ons ook af of zo'n hussel-schudapparaat duurder was dan een goede stoel, we denken van niet.... Ach wat geeft 't, 't klonk leuk.
Is dit nou zo'n bezuinigings maatregel die in "goed overleg" is gegaan? Stel je voor dat deze trend zich zo voortzet en ze nog veel meer dingen met "de Hand"gaan doen. Niet te hopen.....