Bezoek longarts
Na ruim een uur wachten, wat is dat toch slopend, werden we binnen geroepen.
Wat je denkt intussen geleerd te hebben, wanneer ze met z'n tweeën jou te woord staan, is dat er iets extra's te melden valt. En wat zagen we nu vandaag? Twee artsen aanwezig! Al snel bleek dat dit een heel onschuldige reden had, namelijk 'onze' longarts gaat voor een half jaar naar Spanje. Werken! Nee, geen vakantie!
Dan de vraag: "Hoe gaat het?" als standaard procedure, waarmee elk consult begint. Goed, was mijn antwoord. Dat gaat het volgens mij ook met me. "En uw gewicht?" dit is een lastige voor me. Want ik vind mijn aantal kilo's te hoog en de artsen vinden dat juist prima, als je maar niet afvalt. Terwijl ik dit toch eigenlijk juist zou willen. Maar dan word ik blij en zij worden juist droevig. Blijft een hele moeilijke.
Dan de uitslag van de Foto's. Ook een moeilijke. De Radiologen denken wat gezien te hebben, dat op vergroting van de tumor lijkt. De longarts zelf was het daar niet zo over eens. Zijn aanwezige collega kon het noch ontkennen, noch bevestigen. Dat wordt dus een CT thorax scan maken. "Wanneer gaan jullie varen, is het plan?"
Half april, hebben wij zo in gedachten. Om alles zeker te weten en niet met onzekerheid verder te gaan, leek het hun 't beste zo snel mogelijk een scan te maken. Morgen om half twee worden we in het AVL verwacht en volgende week donderdag de uitslag.
Nee, geen vrolijk bericht deze keer. Even heb je in je achterhoofd hun opmerking van "even een iets andere stand en je hebt al verschillen", wat mij deed denken aan het maken van de foto, vorige week. Ze bleven me in allerlei standen duwen en trekken en steeds stond ik niet in de juiste houding. Tot alle keren hiervoor moest ik met mijn kin op het apparaat leunen, nu niet, maar er tegen aan! Kwam een volgend iemand en werd de stand weer gecontroleerd en ook weer aangepast. Voorheen ging ik gewoon met mijn blote bast voor en tegen die steenkoude plaat aanstaan en hup weer wegwezen. Nu niet. Leek wel of ze het nog moesten leren. Ik kreeg er een beetje een sik van. Maar ja het was voor een `goed` doel, namelijk een optimale foto maken. En nu krijgen we dit te horen. Is nu hiermee aangetoond dat de stand anders was dan hiervoor of is er echt iets te zien cq te melden. Het vertrouwen hierin ben ik allang verloren. De artsen vertellen je net zo makkelijk dat alles GEWELDIG is, om drie maanden later te zeggen dat dit toen ook iets te zien gaf wat ze zorgen baarden. En toen lag ik, weer drie maanden later, op de operatietafel. En nu? Nee ik heb er geen goed gevoel over. Dit wordt weer een weekje van "zal het wel"of "zal het niet" worden. En dan hoe verder? De arts was niet te verleiden om hierop antwoord te geven.
Bijna vergeten te melden, de bloedwaarden waren dezelfde als de vorige keer. Dus toch niks aan de hand?
