24 februari 2010 en de zon ging weer schijnen.

Na een week vol spanning, flink stressen, klonk vanmorgen de bel voor "nieuwe rondes". Zo zou ik de start van deze dag willen noemen. Niemand zal ik uit hoeven te leggen wat er door iemands hoofd spookt als enkele radiologen "iets" verdachts denken gezien te hebben in de Thorax-foto. Ondanks dat longarts geen echte verschillen ziet met de vorige keer. Dan breekt er als patiënt een hele ongewisse periode aan. Deze keer slechts een week, maar toch lang genoeg.
Afgelopen vrijdag is er een CT-scan gemaakt om het een en ander duidelijk(er) te maken.
Vandaag, vanmorgen de uitslag.
En? Niks aan de hand! Alles is nog steeds zoals het was, niks verdachts verder te zien. Uitslag? Prima!
Dus nieuwe kansen, nieuwe rondes, zou ik zo zeggen. Iedereen blij, ook de longarts die ons nog even een handje, als felicitatie, kwam schudden. De inval-arts, altijd lastig om met zo iemand een nieuwe situatie te verwerken, beviel ons uiteindelijk toch goed. De vorige keer was het wat afstandelijk, maar toen zat onze longarts nog naast hem, en zoiets zal ook wel invloed hebben op iemands gedrag. Nu, geheel alleen, was open, eerlijk en direct. Viel prima mee te praten. Zelfs zo dat hij, wat we zo hoopten, ons een jaar vrijaf gaf. Volgend jaar in maart pas hoeven we ons bij de longarts te melden. Dat betekent nu ook de longarts 1x per jaar bezoeken, net als de radioloog.
Het schema van AVL bezoeken is nu: om het halve jaar de longarts of de radioloog bezoeken.
Ons volgend artsen bezoek is nu in september.
Of te wel een HEEL HALF JAAR VRIJAF!!!!
Iedereen nog heel hartelijk bedankt voor de toegestuurde zonnetjes, zonnestralen, en andere lieve berichtjes.

17 februari 2011, Uitslag thorax foto en bloedonderzoek.

Bezoek longarts
Na ruim een uur wachten, wat is dat toch slopend, werden we binnen geroepen.
Wat je denkt intussen geleerd te hebben, wanneer ze met z'n tweeën jou te woord staan, is dat er iets extra's te melden  valt. En wat zagen we nu vandaag? Twee artsen aanwezig! Al snel bleek dat dit een heel onschuldige reden had, namelijk 'onze' longarts gaat  voor een half jaar naar Spanje. Werken! Nee, geen vakantie!
Dan de vraag: "Hoe gaat het?" als standaard procedure, waarmee elk consult begint. Goed, was mijn antwoord. Dat gaat het volgens mij ook met me. "En uw gewicht?" dit is een lastige voor me. Want ik vind mijn aantal kilo's te hoog en de artsen vinden dat juist prima, als je maar niet afvalt. Terwijl ik dit toch eigenlijk juist zou willen.  Maar dan word ik blij en zij worden juist droevig. Blijft een hele moeilijke.
Dan de uitslag van de Foto's. Ook een moeilijke. De Radiologen denken wat gezien te hebben, dat op vergroting van de tumor lijkt. De longarts zelf was het daar niet zo over eens. Zijn aanwezige collega kon het noch ontkennen, noch bevestigen. Dat wordt dus een CT thorax  scan maken. "Wanneer gaan jullie varen, is het plan?"
Half april, hebben wij zo in gedachten. Om alles zeker te weten en niet met onzekerheid verder te gaan, leek het hun 't beste zo snel mogelijk een scan te maken. Morgen om half twee worden we in het AVL verwacht en volgende week donderdag de uitslag.
Nee, geen vrolijk bericht deze keer. Even heb je in je achterhoofd hun opmerking van "even een iets andere stand en je hebt al verschillen", wat mij deed denken aan het maken van de foto, vorige week. Ze bleven me in allerlei standen duwen en trekken en steeds stond ik niet in de juiste houding. Tot alle keren hiervoor moest ik met mijn kin op het apparaat leunen, nu niet, maar er tegen aan! Kwam een volgend iemand en werd de stand weer gecontroleerd en ook weer aangepast. Voorheen ging ik gewoon met mijn blote bast voor en tegen die steenkoude plaat aanstaan en hup weer wegwezen. Nu niet. Leek wel of ze het nog moesten leren.  Ik kreeg er een beetje een sik van. Maar ja het was voor een `goed` doel, namelijk een optimale foto maken. En nu krijgen we dit te horen. Is nu hiermee aangetoond dat de stand anders was dan hiervoor of is er echt iets te zien cq te melden. Het vertrouwen hierin ben ik allang verloren. De artsen vertellen je net zo makkelijk dat alles GEWELDIG is, om drie maanden later te zeggen dat dit toen ook iets te zien gaf wat ze zorgen baarden. En toen lag ik, weer drie maanden later, op de operatietafel. En nu? Nee ik heb er geen goed gevoel over. Dit wordt weer een weekje van "zal het wel"of "zal het niet" worden. En dan hoe verder? De arts was niet te verleiden om hierop antwoord te geven.
Bijna vergeten te melden, de bloedwaarden waren dezelfde als de vorige keer. Dus toch niks aan de hand?

Het grote wachten...

Het grote wachten is weer begonnen. Zonet viel ik nog  in een oud stukje tekst, iets uit 2009, waarin alles stond beschreven over "Het" en wat men via foto en scan geconstateerd had. Als de dag van gisteren staat me dat nog bij. Nu moet ik daar weer in alle hevigheid aan terug denken. Je voelt niks, heb nergens last van, maar dat zegt niets over hoe of wat het er bij je "binnen" in je uitziet. Dus de volgende vraag blijft maar door mijn hoofd spoken: ben ik nog steeds vrij van allerlei narigheid en kunnen we aan een lange vaartrip gaan denken? Of beginnen we aan een nieuw hoofdstuk met onderzoeken?
Aanstaande donderdag horen we wat ze te melden hebben over de Thorax-foto van afgelopen donderdag.