16.45
uur
De telefoon rinkelt.
Het LUMC aan de lijn.
De uitslag?
GOED!
’t
Is klaar nu.
Zo luidde de tekst gesproken door de
behandelend arts. Even val je bijna van je stoel. Weken geleden nog Palliatief
en nu genezen!
Natuurlijk houdt de arts een slag om
de arm, door op te merken: “Laten we
hopen dat ’t zo ook blijft.” Maar deze tekst klinkt ons niet vreemd in de
oren, zo loop ik al jaren rond met een “als dat…” Ik, beter gezegd we doen het
daar mee. Ons heeft het samen al een flink aantal extra jaren plezier gegeven.
Over drie maanden de eerste controle
en dat blijft voorlopig ook zo.
Oh ja, mezelf injecteren tegen
trombose moet ik de komende weken, tot de voorraad “prikkers”op is, blijven
doen. Toen ik een diepe zucht liet als reactie op deze opdracht, reageerde de
arts met een lach:” ’t Kan niet altijd
feest zijn.” En daar ben ik het helemaal mee eens.
Vanavond gaan we zeker met z’n 4-en aan
de bubbeltjeswijn om dit feit uitgebreid
te vieren.
NU op naar nieuwe uitdagingen…..
