Dinsdag 14 december 2010
Bezoek Radiologe
Hoorden we dat goed? Over een jaar terug komen?
Dat is het niet geworden, maar daar hebben we wel overgesproken. Of te wel het gaat goed, tot zeer goed met Friedje. Volgend jaar september graag terug met CT scan en verder prettige feestdagen en tot volgend jaar!
Als dat ook zo gaat met de longarts in februari, als op dat zelfde moment weer een foto gemaakt wordt, beginnen we toch ergens in te geloven. Dit laatste is natuurlijk wel wat voorzichtig uitgedrukt, want we zijn natuurlijk hartstikke blij, heel blij zelfs. Wel even anders dan wat we te horen kregen begin 2008 (!).
Het bezoekschema aan het ziekenhuis wordt hiermee een stuk prettiger. Want stel dat de longarts dezelfde opstelling heeft, dan worden we om het halfjaar in plaats van om de drie maanden daar verwacht.
Maandag 13 december 2010
Dit weekend maakte iemand mij er op attent dat er iets niet klopte in deze weblog. Nou en dat was zo. Belangrijk? Voor mij wel! En misschien dat ook anderen merkten dat er hier en daar iets ontbrak aan tekst of op een hele rare plaats stond.
Wat er precies gebeurt is met die tekst, ik weet het niet, maar de teksten met oranje kopjes/titels zijn als nog toegevoegd om het verhaal compleet te houden.
Vrijdag 19 november 2010
Bezoek huisarts
Even een tussendoortje. Ik ben voor de halfjaarlijkse controle naar onze huisarts geweest. Vooraf naar het LAB, prikken en urine inleveren. Gisteren de uitslag vernomen. Prima, ga zo door….
Leverde niets moeilijks op, alleen maar positieve geluiden en we stonden zo weer buiten. Een beetje gelukkiger weer. Af en toe moet dat zakje met geluk flink opgeschud worden, want de negatieve invloeden komen toch een beetje teveel boven drijven.
Nu op naar 14 december, naar de radiologe.
Donderdag 19 augustus 2010
Bezoek Longarts
Tijdens de heenreis naar Amsterdam, naar het AVL, zit je to denken: "Wordt het vandaag een feestdag of een treurzang?"
En wat werd het?
Een feestdag!
En een arts die hier ook al over een Wonder spreekt.
"Ja, ja " denk ik dan, "hoe vaak heb ik dat al bij andere lotgenoten gehoord?" Maar ik moet toegeven, ook zij rennen al jaren vrolijk, ja echt vrolijk rond. Dus waarom twijfelen aan zo'n uitspraak. Ach een mens blijft een mens. Je blijft spoken zien. Dus neem het zoals het valt en geniet van de dingen zolang het kan, zeggen we tegen elkaar. En dat gaan we zeker doer, we gaan dit weekend weer op stap, zeker voor een maand of vier! Of korter, maar dan alleen als het eerder gnat vriezen. Anders blijven we die hele tijd weg, op de boot. Waar? We beginner in de Biesbosch. (lees verder op weblog vrouwe Lenie Anna)
Donderdag 12 augustus 2010
Bezoek longarts
Volgende week om deze tijd weet ik pas over hoe of wat. Want, dan zijn de uitslagen van het bloedprikken van vandaag en de CT scan van as maandag bekend. De arts vond het nodig om een goed beeld van de huidige situatie to krijgen, nu weer eens een scan to later maker. Dat er in mei ook al een rontgenfoto was gemaakt, was voor hem geen reden om dit langer uit te stellen. Trouwens de laatste scan was in januari , ook dit jaar.
Je wordt er af en toe moe van. Natuurlijk, ze zijn zuinig op me. Dat weet ik ook wel. En een stukje zekerheid is ook prettig, hoewel ik tegen onzekerheid eigenlijk ook geen bezwaar heb. Wat niet weet, wat niet deert. Ergens in mijn achterhoofd had ik me daar toch een beetje op ingesteld, vandaag controle en dan in december, zoals reeds vastgelegd, de eerst volgende. Niet eerder. Je gaat je hierdoor van alles in je hoofd halen. Zouden ze wat gezien hebben op de rontgenfoto? Ik heb daar al zo'n vervelende ervaring mee. Vorig jaar maart....de foto gaf een prima uitslag, alles ok. In Juni werd dat verhaal ineens heel anders. "Ze" hadden wat gezien en op de scan kon je zien dat "het" groter was geworden in die paar maanden. En begin September lag ik op de operatietafel! Wie zal me kwalijk nemen dat dit nu ook zo door mijn hoofd speelt. Niemand denk ik. Zeker niet na zijn opmerking, met een Scan zie je veel meer, meer details...Twee en een half jaar later.
Niet te geloven hoe snel de tijd soms voorbij kan vliegen. Januari 2008 had een slechte start, februari een bezoek aan de arts, eind maart KANKER vastgesteld! Dit alles ruim twee jaar geleden dus.
En nu, na aanvankelijk gedacht te hebben dat ik zo rond kijkend en mijn oor hier en daar te luisteren leggend,niet langer meer to leven had dan een paar maanden tot half jaar, en uiterlijk een heel jaar, loop ik nog steeds redelijk vief rond! Natuurlijk hier en daar een ongemakje, maar misschien had ik die ook als ik al die kuren niet gehad zou hebben? Je weet het verschil op den duur niet meer. Komt het door de chemo of de leeftijd? Ben intussen op weg naar 69, dus wat zou ik mogen klagen hierover? Niks toch? Straks gaan we weer varen. Waarheen? Weten we nog niet, maar alleen het idee hier over doet je steeds weer genieten van dit leve. Een leven waarvan ik dacht dat dit, pakweg eind 2008, zou stoppen. En nu half 2010 (!) het gevoel heb, best nog een poosje mee to gaan. En waarom niet? Misschien dat de arts op 12 augustus as nog vervelende verrassingen in petto heeft, maar daar houd ik me maar niet (meer dan nodig is) mee bezig. We zien tegen die tijd wel weer over het "hoe en wat". Voorlopig staat nu het vizier op varen en dus genieten.
Donderdag 27 mei 2010
Een wondertje...
Sommige dingen zijn maar moeilijk te geloven. Je weet wat je allemaal mankeert, en daar begin je zo langzaam aan te wennen, en dan ineens zeggen de geneesheren, dat alles beter tot heel goed gaat met je. Je kan je oren eigenlijk niet geloven. Zo verging het ons vanmorgen. Een vrolijk kijkende huisarts, die allerlei cijfertjes opnoemt en de kwalificatie van beter, tot zeer veel beter, tot geen afwijking meer gevonden, er aan meegeeft. Hier ging het om mijn nieren, lever, suiker, bloedwaarde, eiwitten in de urine, hoeveelheid kalium en ik weet niet wat er allemaal zo aan ons voorbij vloog. Eindconclusie, de woorden van onze huisarts, een wonder eigenlijk.
Dinsdag 25 mei 2010
Uitslag longfoto: GOED!
Niet om twaalf uur, maar om elf uur belden ze vanuit het AVL. Ze wilder me niet langer later wachten, aangezien de arts voorlopig geen gelegenheid had om mij eerder te bellen, mocht de assistentie, omdat het hier om een goed bericht ging, dit zelf alvast aan mij doorgeven.
Blij? Je weet nooit wat je ervan moet denken, als iemand aan de andere kant zich meldt met dit is het AVL en bent u mevr. Naaborgh vraagt. Alles vliegt door je gedachten. Nu al telefoon? Slecht bericht? Goed bericht? Je probeert je op alles voor te bereiden. Snel een pennetje en papier pakken om het een en ander op te schrijven. En?
Alleen maar goede berichten, het is net of je abonnement weer met een paar maanden wordt verlengd. Ik wil het graag anders zien, maar dat wil maar niet lukken. Gelukkig kunnen we ons nu op andere zaken richten. Vanuitgaande dat de berichten van de huisarts as Donderdag de boel niet alsnog in de war gooit.
Dinsdag 18 mei
Bezoek Radiologe
Na het gebruikelijke rondje van hoe gaat het, werden de longen beluisterd. Bloeddruk opgenomen en werd ik gewogen. Over de longen zei ze: "Die longen ontplooien zich goed." De bloeddruk was wat aan de hoge kant en mijn gewicht, vond zij prima en ik dacht, gelukkig is die niet al te veel meer geworden, iets wat ik wel verwacht had na ons Bourgondische tochtje van de afgelopen twee maanden. Dus alles in een keer samenvoegen tot: iedereen is tevreden. Volgende week uitslag van de foto, vandaag gemaakt, en dan pas in december terug komen.Niet dat ik al die tijd zonder controle ben, want in augustus word ik bij de longarts verwacht.
Donderdag 11 maart 2010
Bezoek longarts
Voordat je daar bij die arts naar binnen stapt, probeer je je toch enigszins voor te bereiden op negatieve berichten. Je weet tenslotte nooit waar en wat uit welke mouw er plotseling iets te voorschijn kan komen. Zo beleef ik dat tenminste. Maar ook deze keer was het wederom, ik zou bijna gezegd hebben, gezellig te noemen. Hij was zichtbaar blij met de behaalde resultaten en wenste ons een prettige bootreis toe. We kregen hem bijna zelfs jaloers. Hij noemde mij een bijzonder geval. Gelukkig ging hij er niet uitgebreid op in, en bleef het bij een korte uitleg aan zijn collega, over wat ik had.
Ja had, want hebben slaan we voorlopig over! En hij wil mij pas over VIJF maanden weer zien!
Dinsdag 12 janauari 2010
"Het ziet er goed uit..."
Was ook hier de opmerking van de radioloog, van vanmorgen. Dit ging over de scan van afgelopen week. Ik had me deze keer echt zorgen gemaakt, zelfs slecht geslapen. Bleek nu niet nodig te zijn. Ja, achteraf is zo'n opmerking, geen zorgen voor...etc, makkelijk te maken. Er valt nu een hele last van me af. Toch probeerde ik nog om de volgende controle niet na twee maanden , maar naar drie te schuiven, echter daar ging de radioloog niet in mee. De situatie was zodanig gewijzigd, lees bijnierkanker aangetroffen, dat ze me over niet te lange tijd weer wilde zien. Ze willen de vinger stevig aan de pols houden, blijkt. Wat er nog te melden valt over de longkanker is alleen maar positief. Het geheel blijft daar rustig!
Maandag 11 januari 2010
"Geen zorgen voor morgen...." ?!?!?!
Morgenochtend naar de Radioloog. Wordt weer een spannende start van die dag. Ik probeer me geestelijk voor te bereiden op alles. Maar ja, hoe doe je dat? Kan allerlei richtingen uitgaan. Vorige week is er een scan gemaakt. En wie gaat daar de uitslag van geven? De radioloog? De Longarts? Die laatste zien we as donderdag. We nemen nu aan de radioloog en horen we morgen wat die scan ons gaat vertellen? Ik kan niet zeggen dat ik er erg nieuwsgierig naar ben. Ik voel me wel lekker zo. Nergens echt last van en maak me dus ook niet echt ergens zorgen over. Maar ja, dat deed ik vorig jaar juni ook niet. En toen lag ik begin september wel op de operatietafel. Wat een afschuwelijke gevoel van twijfel trekt er nu over me heen. Je zegt wel eens tegen iemand, wacht nou maar rustig af. Hoe doe je dat in zo'n situatie. Rustig afwachten?
Vrijdag 8 januari 2010
"Het ziet er goed uit"
Was de start van onze huisarts, toen we de uitslagen kregen van het bloed- en urine onderzoek van afgelopen maandag. Veel was er verbeterd, vaak verlaagd daar waar dat moest en kon, wat betekende dat bijvoorbeeld de leverfunctie weer goed is. Alleen de nierfunctie is wel ietsje verslechterd. Maar omdat een aantal andere negatieve zaken juist weer verbeterd zijn , zijn we niet geheel ontevreden rond dit niergebeuren. Onze huisarts gaat hierover met het LUMC in conclaaf om te kijken of er verder nog actie genomen moet worden.
We gingen deze keer weer een beetje blij bij hem de deur uit.
En mijn zeefdrukken vond hij prachtig.......
